Het concertgebouw van Stockholm vult zich langzaam met sjiek. Kostbare ontwerpen van bekende couturiers mengen zich tussen jurken in huisvlijt. Ze kunnen de saaiheid van het neoklassieke gebouw niet verhullen. In afwachting van het begin van de ceremonie zijn bezoekers druk met elkaar in gesprek. Het geluid is vergelijkbaar met dat van een zich neerstortende waterval. Alleen het irritante gegiechel van een neoklassieke vrouw overstemt de massa.
Op het toneel verschijnt een lange gedistingeerde man die regelrecht naar het spreekgestoelte loopt. Het geluid in de zaal sterft langzaam uit.
‘Dames en heren, geachte genodigden, ik heet u graag van harte welkom bij de jaarlijkse uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede. Mag ik u uitnodigen te gaan staan ter verwelkoming van koning Karel XIV Gustaaf van Zweden en zijn gevolg.’
Zoals de traditie dat vereist staat iedereen kuchend en hoestend op in afwachting van de koning. Tot schrik van velen is er onder het publiek iemand die vergeten is zijn telefoon uit te zetten. Er klinkt het doordringende ouderwetse geluid van een rinkelende telefoon. In de zenuwen laat de man de telefoon op de grond vallen. Sommige proberen ongezien hun eigen telefoon te controleren. Everybody will be famous for fifteen minutes, zei Andy Warhol al.
Zodra de rust is teruggekeerd worden de koninklijke gasten binnengebracht en naar hun plaatsen op het podium geleid. Ze lopen alsof zelfs de kleinste beweging is ingestudeerd. De koninklijke achtersten vlijen zich neer op hun zetels. Daarna gaat ook het publiek weer zitten.
‘Dames en heren, geachte genodigden, mag ik u verzoeken te blijven staan tijdens het spelen van het volkslied?’
Het is onmiddellijk weer rumoerig in de zaal. Opnieuw worden er kelen geschraapt. Dit keer klinkt er hier en daar protest. Iemand maakt haar ongenoegen duidelijk door zacht te verkondigen dat ze dat ook aan het begin hadden kunnen mededelen. Het is nu net een stoelendans. De akoestiek is echter dusdanig goed dat de koning heel even zijn aandacht op de vrouw richt.
Het aanwezige symfonieorkest speelt het volkslied. Daarna wordt met een handbeweging duidelijk gemaakt dat iedereen nu echt kan gaan zitten. De vrouw roert zich weer en vraagt zich af of de spreker het zeker weet.
‘Ik twijfel er niet aan, mevrouw,’ zegt de spreker tot hilariteit van het publiek en de koning. De vrouw laat zich met een rood hoofd onderuit zakken.
‘Majesteit, mag ik u verzoeken… ‘
Statig en in alle rust beweegt de koning zich naar het spreekgestoelte.

‘Dames en heren, ladies and gentlemen.
Voordat Alfred Nobel kwam te overlijden bepaalde hij dat zijn nagelaten vermogen moest worden gebruikt voor het in het leven roepen van vijf prijzen. Deze prijzen zouden vervolgens jaarlijks moeten worden uitgereikt. En dat is wat we ook dit jaar weer zullen doen, zoals altijd op de sterfdag van Alfred Nobel, de datum 10 december. De prijzen zijn bestemd voor hen die hebben bijgedragen aan the greatest benefit to mankind, voor hen die het afgelopen jaar aan de mensheid het grootste nut hebben verschaft. Zo ook de Nobelprijs voor de Vrede welke wij aanstonds zullen overhandigen aan twee waardevolle medemensen. Een man en een vrouw.

Binnen het comité is maanden gesproken over het wel of niet toelaten van de huidige selectie. Is het toelaatbaar? Uiteindelijk heeft u het zelf via de media kunnen volgen nadat een van de leden van het comité buiten zijn boekje is gegaan. Dat was niet zo netjes, maar wel enigszins te begrijpen. Het was nogal discutabel. U kunt zichzelf ook de vraag stellen of, wat beide laureaten hebben bereikt, het de mensheid ten goede komt. Wanneer wij hun activiteit in zijn algemeenheid zouden toepassen op de gehele mensheid, zal er van de mensheid niet veel overblijven. Maar maakt u zich geen zorgen, hun prestatie is alleen weggelegd voor de allersterksten. Laat het maar een voorbeeld zijn, meer niet. U weet natuurlijk dat het onderwerp ook in de VN is behandeld, men sprak er zijn afschuw over uit. Er werd een resolutie aangenomen om te voorkomen dat afwijkingen welke voor de mensheid een bedreiging vormen, geen zeggenschap mogen hebben. Gelukkig worden resoluties altijd aan de laars gelapt.
Ach! Neemt u mij niet kwalijk, ik vergeet bijna iets door te geven. Onze beide laureaten zijn op dit moment nog niet aanwezig. Er is enig oponthoud. Beide komen uit Nederland en hebben helaas vanwege de Nederlandse Spoorwegen last van zowel een seinstoring als een wisselstoring. Daarom graag nog even geduld.
Waar was ik gebleven… ach ja…
‘Het is een grote schande!’ roept een man vanuit het midden van de zaal. ‘Alfred draait zich om in zijn graf. Waarom denkt u dat hij ooit in Italië een villa heeft gekocht. Daar is de liefde uitgevonden. Daar is dankzij… ‘
De gedistingeerde spreker snelt naar de microfoon. ‘Meneer, wilt u alstublieft uw mond houden of de zaal verlaten?!’
‘… dankzij de liefde zijn juist daar, in Italië, de mooiste partituren ontstaan. Vivaldi, Verdi, Puccini, noem ze maar op.’
‘Dank voor uw inbreng meneer,’ gaat de koning verder. ‘Wat u nu noemt is door het comité uitgebreid besproken. Natuurlijk begrijp ik uw bezorgdheid. De vraag echter is, wat verstaan we onder liefde.’ De reactieve man is weer gaan zitten. ‘Op grond van de gevoerde discussie hebben wij weloverwogen besloten de prijs aan beide laureaten toe te kennen. Daarin speelde ook de factor Zeitgeist een rol. Als Alfred Nobel in onze tijd de ontwikkelingen binnen de wapenindustrie had gezien, had hij zich zeker achter zijn oren gekrabd. Kijk naar de elektronische ontwikkeling… ‘
‘Wat een onzin!’ roept de driftkikker uit het publiek. ‘U begrijpt er helemaal niets van. Alfred wilde geen oorlog bedrijven, hij wilde de liefde bedrijven. U zit hele dagen in uw salon met uw pink omhoog en drinkt thee. Voor u wordt de liefde uitgekozen zoals deze laureaten zijn uitgekozen.’
De zaal wordt onrustig. Drie stevige beveiligers pakken de man beet en slepen hem de zaal uit.
‘Dames en heren… ‘ De koning krijgt iets in zijn oor gefluisterd en knikt opgelucht. ‘Dames en heren, de laureaten zijn gearriveerd en staan te popelen om binnen te komen.’

Twee medewerkers openen de zaaldeur met toegang tot het middenpad. Vol verwachting draait het publiek het hoofd richting de laureaten om vervolgens helemaal stil te vallen.
‘Dames en heren, mag ik van u een hartelijk applaus voor Rita de Haan en Flip Koopziek,’ vraagt de koning.
Langzaam komt er een beetje applaus op gang. Rita, ongeveer een meter vijftig hoog in een witte jurk met rozen en eronder een witte legging, kijkt door de grote glazen van haar bril onderzoekend rond. Zo nu en dan geeft ze een knikje met haar hoofd. Flip blaast eens flink en kijkt Rita vragend aan. Zijn buik hangt over zijn broekband die niet is te zien omdat zijn blouse met palmbomen er overheen hangt. Dan maakt hij met zijn hoofd een beweging naar het podium om met Rita ten aanval te trekken. Ze lopen samen via het middenpad naar voren. Met afschuw kijkt het publiek hen na. De koning heeft besloten te stoppen met klappen.

Met ontzag kijken Rita en Flip de zaal in als ze zich over het podium bewegen. Zelfs de tweede ring is afgeladen vol. Het is muisstil.
‘Beste Rita en Flip, van harte welkom.’ spreekt de koning.
‘Zeg jij maar wat, Flip, jouw Engels is beter dan dat van mij.’
‘Jullie hebben een flinke reis achter de rug,’ gaat de koning verder. ‘Er waren nogal wat problemen, hoorde ik.’
‘Maar, u bent toch de koning van Zweden?’ reageert Flip. ‘U bent weleens bij Alex en Max op de koffie geweest. Ja, het was een lange reis. Gelukkig kregen we gratis koffie bij de Kiosk.’

‘Kiosk?’ informeert de koning. ‘Rita en Flip, van harte gefeliciteerd met jullie Nobelprijs. Ik ervaar het als een voorrecht jullie te mogen ontmoeten. dat gebeurt mij niet iedere dag. Sterker nog, het is nog nooit gebeurd. Hoe is het nou eigenlijk begonnen?’
‘Hij vraagt hoe het begonnen is, Rita.’
‘Ja, dat kan ik ook verstaan.’
‘Nou, gewoon, vanzelf, majesteit. Ik was op vakantie naar Lloret… dat ligt in Spanje… en ik zat op een terras aan de paella. Toen kwam Rita langs met twee tassen boodschappen. Zij stond op de camping, snapt u? Daar stond ik ook met een bungalowtent. De volgende ochtend kwam ik haar bij de wc’s tegen en vroeg of ze de boodschappen veilig thuis had gekregen. Ze zei ja en vroeg of ik dat had gezien en waarom ik dan geen poot had uitgestoken. Toen raakten we in gesprek. We gingen ergens iets drinken. Iets eten. En later hebben we elkaar in Nederland opgezocht.’
‘Dus jullie doen gewoon veel samen?’
‘Ja, altijd als we samenzijn.’
‘En dan praten jullie veel met elkaar?’
‘Ja, vooral voetbal. Maar zij is meer van de Formule 1. Dat geeft niet, dat vind ik ook spannend. Behalve schaatsen. Ik ga echt niet een hele dag rondjes zitten kijken.’
‘En dat is dan dat? Ik bedoel, daar genieten jullie van?’
‘Ja, ze is een tof wijf, een betere vriendin heb ik niet gehad.’
Er betreden twee keurig geklede dames het podium met beide een kleine geopende koffer in hun armen. Ze komen naast de koning staan die een perkamenten rol uitrolt.

‘Eerwaarde laureaten, beste Rita en Flip,
Het heeft het comité behaagt jullie de Nobelprijs voor de Vrede toe te kennen. Dat ging niet vanzelf. Dagen en nachten is er over jullie gesproken. Er is uitgebreid onderzoek gedaan. We zijn de hele wereld over geweest om aan te kunnen tonen dat jullie uniek zijn. En dat zijn jullie. Nergens vonden we anderen die ons duidelijk maakten dat we allemaal mensen zijn, dat we daarom gelijken zijn en vooral, dat we onvoorwaardelijk vreedzaam kunnen samenleven. Alleen jullie hebben het bewijs geleverd dat man en vrouw gewoon en eerlijk vrienden kunnen zijn. Waarlijk een onwaarschijnlijke prestatie.’
De koning pakt uit iedere koffer een lint in de kleuren van de Zweedse vlag waaraan een muntstuk hangt met de beeltenis van Alfred Nobel. Rita en Flip krijgen ieder een lint om de nek en een ferme handdruk.
‘Het is net carnaval, Flip,’ zegt Rita als ze elkaar op de wang kussen.
‘Beste Rita en Flip, ik zit nog met een vraag,’ gaat de koning verder. ‘Aan de Nobelprijs voor de Vrede is tevens een geldbedrag verbonden van een miljoen euro. Op wiens rekening zal ik dat storten?’

Kort verhaal