De mens is iets bijzonders. Hij of zij komt op de wereld als een cadeau voor een vrouw en een man of een man en een man of een vrouw en een vrouw. Dat worden dan opeens verrukte vaders en moeders. Maar het gekke is, het is een cadeau zonder cadeaupapier. Het is gebruikelijk om cadeaus aan te bieden in feestpapier, zo hoort dat, altijd zo geweest, wat zullen anderen er van denken? Dus gaan vader en moeder hun kleine mensje inpakken.
Die mens wordt ouder, het kind groeit op en leert zichzelf steeds meer kennen. Het ziet zichzelf en af en toe nog vader en moeder.
Lang geleden werd er nog weleens iets aan het feestpapier gedaan, toen werd het op zondag voorzien van een strik. Dat gebeurt niet meer. Tegenwoordig worden er veel meer koptelefoons of oortjes gedragen. Petjes of een tattoo. Het eigen feestpapier is vergeten.
Weinig mensen beseffen dat ze zichzelf nog steeds moeten uitpakken om verrast te worden. Er zijn er wel. Maar er zijn er niet zoveel die zelfs in hun blote kont durven lopen (behalve een zangeres die ik ken; red.). Jezelf bloot geven is nogal eng, dan onderscheid jij jezelf van de andere cadeau’s en zal dan nooit worden uitgepakt door een ander dan jezelf. Uiteindelijk beland je op zolder waar je in ieder geval het beste uitzicht hebt. Het vooruitzicht, je ziet zoveel dat je je nooit meer wil bezighouden met pakpapier of een blote kont. Maar toch!
Het kan zomaar gebeuren dat je onverwacht, ooit, op termijn, gevonden zal worden onder het stof op de zolder. Iemand pakt je vast, blaast je schoon en denkt spontaan:
Wat leuk!!

Kort verhaal