In de zomer is het park een schilderij van Édouard Manet. Vriendschap ontmoet zich op het gras. De lucht is van blauw. Iemand legt eten op het rooster van de barbeque. En in de schaduw van een boom raken geliefden elkaar zoals kinderen tikkertje spelen in de vrijheid van hun zomer. En ik weet dat niets moet, dat alles gratis is.
Zonder onderscheid hoor je het verschil in talen, en je begrijpt omdat je weet wat geluk betekent. Zelfs tropische vogels vliegen krijsend van boom naar boom. Palmbomen bedenk je zelf. Geliefden rollen over elkaar en kussen.

Het is voorbij. Alsof de dood er is komen wonen. Verlatenheid. Het verval van de herfst. Lenteliefde vertrok op tijd naar het zuiden.
Door de wind bewogen bladeren vallen levenloos op de grond, Ze vormen een deken van goud, van rood, van bruin. Het is een ander schilderij van is geweest, van maakt plaats voor wat komt. Het maakt plaats voor zichzelf.
Koud. Te vroeg koud. Als ik mij omdraai overzie ik de kleurrijke ruimte waar het leven zich verbergt. Wind veegt alles schoon. Kleuren die eerder door de lucht vlogen, die nu op de grond vergaan.
Niet lang meer, dan ligt alles onvindbaar onder een witte deken. Het leven ingestopt. Zoekend naar het licht. En ongeduld wacht tot kinderen weer het leven laten horen.

Nooit is het altijd zomer. Misschien omdat je het anders niet zal opmerken. Als het koud is, herinner je de warmte op je naakte huid. Als regen grijst, ken je het goud van de zon.
Zodra sneeuw mensen bedekt ga ik als eerste naar buiten en zet de eerste stappen in het wit. Misschien zal de liefde mij nieuwsgierig volgen en mij glimlachend op mijn schouder tikken.

God trekt de gordijnen dicht en ik, ik draai de thermostaat een streepje hoger.

Kort verhaal