En hij dacht. Want dat was wat hem
in leven hield. En hij dacht.
Als ik denk dat ik een vinger moet bewegen
dan zal de vinger bewegen.
Maar als ik bedenk dat mijn handen
moeten bewegen – en zij bewegen –
en in de boom die mij nooit tegenkwam
staat mijn hart ondertekend
in mijn naam,
dan moeten ook andere handen kunnen bewegen, mij
bewegen in de boom die alle jaargetijden wacht.
Als ik dat denk vergeet ik mij niet. Want
dat is wat mij in leven houdt.
En om de dag, iedre dag, elke nacht, aanschouw
ik onze boom. Zie ik de bladeren vallen. De takken
verwaaien.
En als het stormt hou ik mijn hart vast.
Wanneer zal het geworteld zijn?
Niet lang meer, denkt hij, dan verliest ook
een boom de strijd. Een eeuw is tenslotte maar
een woord en woorden zijn snel vergeten.
Het mag geen naam hebben, denkt hij.
En het denken kraakte en trok de aarde
met zich mee.

Kort verhaal